Nie z tego świata cz. 1

Zacznij doceniać to co masz, bo świat zmusi cię byś doceniał to co miałeś.

Polecam słuchać Evolution - Krysiz ♫

✿✿✿

Niniejszym informuję, iż będę tu pisać rzadko, ale  nie porzucę bloga. Dlatego osoby, które chcą czytać, nie muszą się martwić, skończę go. 

✿✿✿

Opowiadanie "Nie z tego świata" nie jest moim całkowitym i samoistnym dziełem. Tworzę go według filmu "Predators"!

W poście mogą znajdować się przekleństwa (ocenzurowane), bądź potocyzmy (bez cenzury).

✿✿✿

Obudziłam się jakby w zupełnie innej rzeczywistości. Czyżby to był sen? A może nie… Spadałam… Spadałam i nie mogłam na to nic poradzić. Wyglądało to, jakby ktoś wyrzucił mnie z samolotu, gdy spałam. Zaczęłam panikować, szarpać się i próbować otworzyć spadochron. Nie udawało mi się. Coraz bardziej popadałam w panikę. Coraz bardziej zbliżałam się do ziemi. Nie wiedziałam co zrobić. Ale nagle w jednym momencie poczułam nieco ulgi. Szarpnęło mną i spadochron się otworzył. Niestety nieco za późno, przez to nie miałam miękkiego lądowania. Uderzyłam w ziemie. Znowu straciłam przytomność na jakiś czas.

Ocknęłam się… Wszystko mnie bolało. Wstałam jednak i rozejrzałam się. Nie wiedziałam zupełnie, gdzie się znajduję. Było cicho. Znajdowałam się w jakimś lesie. Było zielono, a drzewa praktycznie stykały się koronami. W jednym momencie usłyszałam świst. Obróciłam się i zauważyłam, jak ktoś z impetem uderza w ziemię. Po chwili zaczął się podnosić. Wstał i skierował w moją stronę broń. Byłam zdezorientowana, ale krzyknęłam, aby się uspokoił. Nie zamierzał. Widać było, że chciał walczyć. Jednak w jednej sekundzie tuż pomiędzy nas spadło ciało człowieka. Był martwy. Najwidoczniej nie otworzył się mu spadochron. Nie miał wystarczającej ilości szczęścia. Spojrzeliśmy oboje. Już zamierzałam ruszyć w jedną stronę, lecz ktoś począł strzelać. Natychmiast upadłam na ziemię, aby uchronić się od strzałów. Zaraz potem koło mnie leżał chłopak, który wcześniej we mnie mierzył. Ruszyłam naprzód, skradając się tak, że napastnik mnie nie zauważył. W jednym momencie skończyła się mu amunicja i musiał przeładować pistolet. Miałam szansę. Podeszłam i przyłożyłam broń do jego głowy mówiąc, aby przestał, bo strzela nie do tych osób, do których trzeba.

- Strzelasz nie do tych, co trzeba – powiedziałam.

- Skąd mam wiedzieć? – zapytał.

- Inaczej bym z tobą nie rozmawiała – odparła.

- Więc do kogo mam strzelać? – po chwili ciszy. – Jestem Choji. – W tym momencie doszedł do nas trzeci, z którym miałam do czynienia już wcześniej. Po sekundzie zapytałam, co pamiętają.

- Wojnę. Byłem w Czeczenii. Rozbłysło światło, a potem… Obudziłem się w locie – odparł domniemany Choji.

- Byłem w Baham. Zobaczyłem światło i tyle – odpowiedział drugi. Zaczęliśmy się rozglądać i zastanawiać, gdzie jesteśmy.

- Może on wie? – zapytałam. Cała nasza trójka spojrzała za siebie. Nieopodal przykucał czerwono włosy chłopak, z bronią snajperską, skierowaną w naszą stronę.

- Cholera… - rzekł gość, którego imienia nie poznałam.

- Opuścisz broń? – zapytałam. Pokręcił przecząco głową.

- W życiu nie widziałem takiej dżungli, a byłem w wielu – rzekł.

- Może to Azja? – zapytał Choji. Przekręciła głową. – Albo Afryka? – również przekręciła głową.

- Za gorąco na tę porę roku i krajobraz jest inny. Może to Amazonia? Widziałem inne spadochrony – rzekł.

- Gdzie? – zapytałam.

- A co?  - spytał. Przeszłam nieco do przodu. Przyjrzałam mu się uważnie.

- Chcę się dowiedzieć, kto mnie wyrzucił z samolotu – odrzekłam. Machnął głową w stronę prawdopodobnie wschodnią. Skinęłam głową, podniosłam nieco broń i ruszyłam. Dwa pacany poszły za mną. Chłopak uważnie się przyglądał, po czym bez słowa ruszył z tyłu, za całą grupą. Przedzieraliśmy się przez tą roślinność. Nawiasem mówiąc, nienawidzę zielska. Nawet nie zauważyliśmy. Za nami, gdzieś w dali wyłoniła się sylwetka. Nie wiedziałam, kim jest ta osoba, jednak się nie ujawniła. Ruszyła za naszym śladem. Wdepnęła w jakieś bagno, przez co zdjęła buty. Pewnie, aby nie zostawiać śladów czy nie wydawać dźwięków. W sumie… Sama nie wiem, co to miało na celu…

Przedzieraliśmy się przez ten busz, drzewa, między lianami, próbując się chronić przed robactwem. Między nami panowała przez cały czas cisza. Słychać tylko było odgłosy leśne. W końcu czerwono - włosy przemówił.

- Pamiętasz samolot? – zapytał mnie.

- Ocknęłam się, spadając – odpowiedziałam. – A ty? – dodałam po chwili.

- Tak samo – odparł dobitnie. Szliśmy dalej. W końcu zapytałam. – Służysz w Izraelskim wojsku?

- Tak. Ty też?

- Eh… Niezupełnie…

Bili się. Walka rozgorzała. Obaj byli już nieco zmasakrowani, ale żaden nie chciał się poddać.

- Ty sukin*ynu!!

Zadawał ciosy brzuch, ponieważ nie miał zbyt szerokiego grona możliwości, albowiem drugi go trzymał za głowę. W końcu się podniósł i uderzył drugiego w twarz. Tamten chwycił go za łeb i uderzył o swój. Po chwili zmienili pozycje tak, że ten, który był na dole, teraz znajdował się na górze. Obdarowywał mocno ciosami w twarz swojego przeciwnika, trzymając jego głowę, aby nie mógł uciec od uderzenia. W pewnym momencie złapał go za rękę i wygiął ją. Drugi chwycił za drewniany kij, jednak nie zdążył go użyć, gdyż zauważył nas.

- Jesteście z nim?! – wrzasnął.

- Nie – powiedziałam. W tym momencie zrzucili się wzajemnie. Staliśmy w gotowości, przyglądając się tym dwóm ofiarom losu.

- To spieprzajcie stąd – rzekł jeden, gdy stanął na równe nogi.

- Jedziemy na jednym wózku – oznajmiłam im.

- Dobra szefie – odparł. – Święte słowa – po tym oświadczeniu, drugi złapał go za fraki i powiedział coś w stylu „skończę to, co zacząłem”. Odepchnęli się jednak. Chwilę patrzyli na siebie z bojowym nastroju i z zaciętością oraz nienawiścią i wściekłością w oczach, jednak po chwili zwrócili spojrzenie w naszym kierunku. – W kupie raźniej, co?

- Powiedzmy – powiedziałam.

- Może weźmiemy tego kolesia z drzewa? – zapytał.

- Ratunku!! Kur*a! Pomocy!! – darł japę, dyndając na drzewie do góry nogami. Wisiał w kiepskim miejscu, bo pod nim znajdowała się woda.

Podeszliśmy niepewnie. Dokładnie wszystko analizując.

- Hello! Zawisłem na drzewie!

- Zamknij mordę – powiedział jeden z gości, którzy się bili.

- Oh dzięki bogu – odrzekł wiszący typ, wiercąc się.

- Złamiesz gałąź – stwierdziłam.

Podeszliśmy do brzegu, patrząc i obserwując sytuację. Jeden z nas zapytał, czy ma się czym odciąć. Frajer, oczywiście nie miał. Zaproponowałam, żeby wziąć linę. Czerwono - włosy nie czekał i strzelił w gałąź. Pękła i wisielec spadł wprost, do wody. Darł mordę, że nie umie pływać. Co za ciota… Po chwili zorientował się, że woda nie jest głęboka i sięga mu ledwo do pasa.

- Kim jesteś? – zapytał gość od bójki.

- Lekarzem. Jechałem do pracy. Czy ktoś mi powie, co jest grane, do cholery?

Szliśmy dalej. Nie było wyjścia. Nie wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy, jak się znaleźliśmy i co mamy robić w tej oto dziczy. Szłam mniej więcej po środku. Czułam, że jakiś frajer z tyłu się na mnie gapi. W końcu nie wytrzymałam i się zatrzymałam. Odwróciłam głowę i spojrzałam na niego. Oczywiście tą osobą była ciota z bójki.

- Masz boską dupcię – powiedział zboczeniec. Odwróciłam się i ruszyłam dalej. Nie ma co rozmawiać z idiotami.

- Patrzcie – powiedział typ, który szedł na końcu. Zauważaliśmy gościa. Stał jak nieruchomy i na coś patrzył. Podeszliśmy do niego.

- Co to za koleś? – zapytał ktoś. Mamy tu samych geniuszy. Podeszliśmy do niego i zaczęliśmy również patrzeć tam, gdzie on.

- Co to ma być? – zapytał któryś. Przyglądaliśmy się dziwnemu, niby trójkątnemu czemuś wbitemu w ziemię i porośniętym roślinnością wszelakiej masy. Z bliska było widać jakieś białe niby znaki. Wisiały tam głowy… A niżej jakby zdarta skóra…

- Kto to zrobił? – zapytał ktoś.

- Na pewno zbiera trofea – odparł któryś z chłopaków. – W mojej kulturze trofea zapewniają wojownikowi szacunek.

- Świetnie – rzekł sarkastycznie zboczeniec i ciota w jednej osobie.

- To próba… Sprawdzają naszą odporność na stres – powiedział któryś.

- Nie wszyscy jesteśmy żołnierzami. Nie znamy się. Dali nam broń – odparłam. – Chodzi o coś innego – dorzuciłam.

- Może o okup? W Tichuanie porywamy ludzi, wsadzamy ich do beczki z benzyną. Jak nie dostajemy okupu, to po prostu podpalamy beczkę – rzekł któryś.

- Nie raz mi się obiło o uszy, że robią eksperymenty na skazanych. Dosypują czegoś do jedzenia i patrzą, co się dzieje – wymyślił skazaniec.

- Gdyby podali nam psychotropy, wystąpiłyby efekty uboczne, obniżenie sprawności, niewyraźne widzenie. A może to eksperyment psychologiczny? Bezsensu – odparła ciota z drzewa.

- A jeśli umarliśmy? – rzekł ten, który bił się z tym ciołkiem.

Nastała cisza. Wszyscy przełknęli ślinę i przyglądali się sobie. Nikt nic nie mówił. Nie wiedzieliśmy co…

- Czekałem na egzekucję… – przerwał skazaniec.

- Ja walczyłem – powiedział któryś.

- Ja też – poparł jeden gość z bójki.

- To piekło – wystrzelił ktoś.

- Do piekła nie strącają na spadochronie – odparł czerwono włosy przystojniak. – Nie ważne, co się stało. Pytanie, jak się stąd wydostać? – Powiedział, co miał powiedzieć, podniósł broń, oparł o ramie i ruszył z dumą przed siebie.

- Dokąd idziesz? – spytałam niepewnie.

- Gdzieś wyżej – rzekł, idąc i nie odwracając się nawet.

- Trzymajmy się razem – wypaliłam. Natychmiast się odwrócił i spojrzał lodowatym spojrzeniem, zupełnie takim, jakby chciał mnie zabić. Aż mnie przeszyły dreszcze, jednak nie pokazałam tego po sobie.

- Chodźcie ze mną – odparł i poszedł, mając w dupie czy pójdziemy, czy też i nie. Popatrzyliśmy niepewnie po sobie. Chłopak szedł na przedzie, był ostrożny, rozglądał się ciągle. Ruszyliśmy za nim w sznurku, niczym jakaś delegacja. Drzewa były ogromne. Wszędzie zielono, dzicz… A mimo to nie widać zwierząt, bardzo dziwne. Dopiero po jakimś czasie przy pewnej roślinie pojawiły się jakieś drobne owady. Zauważył go Chojii. Próbował nawet dotknąć.

- Nie radzę – powiedział pan od drzewa. Wyjął w tym czasie z kieszeni jakiś pokrowiec, z którego po chwili wyciągnął coś a’la skalpel. Włożył go do kwiatka, który powoli zaczął się zazębiać. Po jakiś 2 sekundach go wyjął. Na ostrzu widać było jakąś wstrętną maź. – Archeofructus Leonigensis, niezwykle trujący. Delikatne zadrapanie kończy się paraliżem.

- Dzięki, odwdzięczę się –odrzekł puszysty. Spoglądałam na to wszystko spode łba. Coś tu mi nie grało, jednak nie zamierzałam się odzywać. Spojrzał na mnie niepewnie. Zmroziłam go spojrzeniem i się odezwałam.

- Masz kumpla.

Ruszyliśmy dalej. Wydaje mi się, że wszyscy byli zmęczeni. Szliśmy już spory kawał czasu bez wytchnienia.

- Musimy odpocząć – powiedziałam za wszystkich czerwonowłosemu.

- Odpoczywajcie – rzekł.

- Też by ci się to przydało – powiedziałam. Chłopak cały czas szedł na przedzie. W ogóle nie zatrzymywał się. – Jak masz na imię?

- Chcesz bawić się w drużynową, twoja sprawa. Możecie ze mną iść, ale ja się w to nie bawię, działam sam – powiedział i ruszył.

- Chcesz coś zobaczyć? – zapytałam.